Mszą św. Wieczerzy Pańskiej, odprawianą godzinach popołudniowo-wieczornych w Wielki Czwartek – rozpoczyna się Święte Triduum Paschalne. Ta Liturgia sprawowana jest na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy, podczas której Jezus dokonał aktu ofiary ze swojego ziemskiego życia. Ta Msza św. zwraca naszą uwagę na następujące wymiary chrześcijańskiego życia: 1. ustanowienie Eucharystii – jako trwałej, prawdziwej i rzeczywistej obecności Jezusa w swoim Kościele; 2. ustanowienie sakramentu Kapłaństwa; 3. przykazanie miłości, którego wzór i istotę pokazuje nam sam Chrystus [np. umywając nogi Apostołom].

Zasadniczo wydarzenia Wielkiego Czwartku możemy podzielić na dwie fazy: tego, co dzieje się w Wieczerniku oraz tego, co ma miejsce na Górze Oliwnej.

W Wieczerniku – w czasie Ostatniej Wieczerzy – Chrystus ustanowił Najświętszy Sakrament jako Ofiarę (Mszę św.) i Komunię św. Odprawił na oczach Apostołów PIERWSZĄ MSZĘ ŚWIĘTĄ i rozdał im eucharystyczny Chleb jako Komunię świętą. Po raz pierwszy Apostołowie usłyszeli wtedy:  Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje. (…) Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. (…) To czyńcie na moją pamiątkę. Wielki Czwartek – to DZIEŃ PIERWSZEJ KOMUNII ŚWIĘTEJ APOSTOŁÓW.

Kapłan Mszę świętą Wieczerzy Pańskiej odprawia w kolorze białym, radosnym. Śpiewamy również świąteczne Gloria(opuszczane przez cały Wielki Post). Przy czym podczas śpiewu hymnu: Chwała na wysokości Bogu – biją dzwony, które potem milkną. Usłyszymy je ponownie podczas tego samego hymnu śpiewanego w noc Wigilii Paschalnej.

Z ustanowieniem Eucharystii wiąże się ściśle ustanowienie tego samego świętego dnia – sakramentu KAPŁAŃSTWA. Istotą kapłaństwa jest składanie ofiary w imieniu ludu Bożego. Bez kapłana nie ma Ołtarza, nie ma Ofiary, nie ma Komunii świętej, nie ma w naszych świątyniach Chrystusa. Bo ile razy kapłan wymówi słowa konsekracji, ustanowionej przez Chrystusa Pana, tyle razy powtarza się cud przeistoczenia: chleba w Ciało, a wina w Krew Pana Jezusa.

Warto zatem w Wielki Czwartek pamiętać o kapłanach. To oni w imieniu Chrystusa odradzają nas w sakramencie Chrztu i czynią nas dziećmi Bożymi. Dają nam życie łaski uświęcającej. W sakramencie Bierzmowania umacniają nas w wierze i dają siłę. W sakramencie Spowiedzi odpuszczają nam grzechy i kary za nie należne. To kapłani w imieniu Boga wiążą dłonie oblubieńców – podczas sakramentu Małżeństwa – na dozgonną miłość i zapewniają im szczególną Bożą łaskę do godnego wypełnienia obowiązków małżeńskich i rodzicielskich. Są przy nas podczas naszego cierpienia z sakramentem Chorych. A gdy przyjdzie śmierć, kapłan stanie przy nas jako anioł Chrystusa i odda w dobre ręce niebieskiego Ojca.

Druga część obrzędów Wielkiego Czwartku przenosi nas na Górę Oliwną. Jest tu wyraźne nawiązanie do Tajemnicy męki i śmierci Pana Jezusa. Po Ostatniej Wieczerzy Chrystus udał się do Ogrodu Oliwnego i tam czekał na swoich prześladowców. Kiedy ci przyszli, oddał się dobrowolnie w ich ręce dla zbawienia rodzaju ludzkiego. Nocą został zaprowadzony przed Sanhedryn, czyli przed Wielką Radę Żydowską, która pod przewodnictwem najwyższego kapłana, Kajfasza, wydała na Niego wyrok śmierci. Ponieważ jednak według prawa żydowskiego wyroki zapadłe w nocy były nieważne, dlatego w Wielki Piątek z rana ponownie zebrała się Rada Żydowska, aby potwierdzić nocny wyrok. W międzyczasie zaprowadzono Pana Jezusa do więzienia i tam straż kapłańska znęcała się nad Chrystusem w najokrutniejszy sposób.

Na pamiątkę tych bolesnych dla Pana Jezusa godzin, po modlitwie po Komunii Świętej, kapłan przenosi Najświętszy Sakrament do kaplicy przechowania czy adoracji, czyli „ciemnicy”, gdzie odbywa się adoracja eucharystyczna. W polskiej tradycji zachowało się średniowieczne określenie: adoracja w ciemnicy. Podkreśla to fakt, że Jezus spędził tę noc w więzieniu. Przechowuje się tu Eucharystię na piątkową liturgię, bo w sam dzień Wielkiego Piątku nie odprawia się Mszy Świętej. Podejmuje się tu adorację, wspomina się w prywatnej modlitwie opuszczenie Jezusa, Jego uwięzienie. Znakiem tych wydarzeń jest też obnażenie ołtarza. Obrus ściąga się również dlatego, że nie będzie sprawowanej Mszy Świętej.

W wielu kościołach w trakcie Mszy św. Wieczerzy Pańskiej [po homilii] praktykowany jest piękny zwyczaj, że celebransumywa nogi 12 mężczyznom na pamiątkę tego, że i Chrystus umył nogi swoim Apostołom. To gest symboliczny, który ma przypominać, że powołaniem Kościoła jest służba człowiekowi.

W Wielki Czwartek – po powrocie z kościoła – rodzina może zgromadzić się na wspólnej uroczystej wieczerzy. Można zapalić świecę, odczytać Ewangelię św. Jana (J 13,12–17). To dobry moment na pojednanie, na wzajemne wybaczenie sobie urazów. Bardzo ważne jest, aby od tego momentu zachować w domu nastrój powagi i skupienia. Niech nie zakłócają go telewizory, radioodbiorniki czy głośna muzyka. Przygotowujemy się do przeżycia Wielkiego Piątku.

Źródło